دیابت

     ای اشک سرازیر تو آغاز وضوها

     یک آه شده مرهم اعماق گلوها

     چشمان تو چون برکه ای آرام و سبکبال

     انگار فراهم شده آرامش قوها

     در پهنه ی آغوش تو گرم است شب سرد

     بی تو به سرم ریخته آوار پتوها

   لبهای تو شد عامل بیماری قندم

     بیهوده به من گفت طبیبم که بگو : ها !!

     با شعر دوباره شده ام مست ، کجایی ؟

     " تَمَّت غزلی واعطشا هاتِ صَبوحا "